Onze kerstvakantie begon met een slapeloze nacht met “Mijn wang doet pijn”.
Al gauw trokken we de conclusie dat hij tandpijn had.
Aangezien het weekend was eindigden we bij de tandarts van wacht.
De hoop op een snelle oplossing vervloog toen de tandarts geen rekening hield met het feit dat er een kind op zijn stoel lag en al helemaal niet dat er autisme bijhoorde.
Zelfs het maken van een simpele foto bleek een onoverkomelijke uitdaging.
De zoektocht naar een tandarts die met lachgas werkt was er eentje van bellen, bellen en bellen.
Bij sommige kon je zelfs niet op de wachtlijst komen. Het leidde ons naar een praktijk een uur verderop rijden. Hoewel er eindelijk hulp in zicht was, was de weg vol obstakels.
De eerste afspraak bracht opluchting, alles werd uitgelegd en geoefend voor het “echte” werk.
Hij kwam thuis met een cadeautje als beloning voor zijn “flink” gedrag.
Echter op weg naar de volgende afspraak kreeg ik al een voorgevoel dat het niet ging lukken.
Je kent je kind immers. Ik kreeg gelijk, ondanks de pogingen om hem gerust te stellen, raakte hij in paniek wanneer het masker op moest voor het lachgas.
De tandarts en assistent, hoewel met goede bedoelingen, waren streng en hadden niet de tijd ingecalculeerd om hem volledig terug tot rust te laten komen. Na vijf minuten proberen kwam het verdict dat hij onder volledige verdoving moest. Dit samen met de melding dat die wachtlijsten wel een paar maanden konden duren.
Daarboven op eindigde het bezoek met de melding, "geen cadeautje want je bent niet “flink” geweest". Een pijnlijke boodschap voor ons beide. Begrijp me niet verkeerd het gaat me niet over dat cadeautje, dat is iets kleins dat na 1dag kwijt is of stuk. Het gaat om de gedachten en het gevoel dat erachter zit. Mijn moederhart vulde zich met verdriet voor mijn zoon, die geen controle heeft over zijn angst. Het was een emotioneel zware dag die veel van ons vroeg.
In de wereld van artsen wordt vaak het gebruik van cadeautjes als beloning toegejuicht. Hoewel het stimulerend kan werken voor veel kinderen, moeten we erkennen dat elk kind uniek is. In ons geval waar autisme een rol speelt is deze aanpak niet effectief. Het feit dat mijn zoon geen cadeau mocht kiezen na een moeilijk tandartsbezoek, bracht de harde realiteit naar voren dat standaard beloningsmethoden niet altijd aansluiten bij een kind met autisme. Deze ervaring heeft me als mama van een kind met autisme diep geraakt en doet me inzien dat er een cruciale noodzaak is voor meer begrip en aangepaste benadering binnen de gezondheidszorg.
Katrien Vrancken
Auticoach voor 't Zonnekind & autimama
