Waarom kunnen ze in hemelsnaam niet met elkaar opschieten?!?
Laten we eerlijk zijn: het maakt niet uit hoe leuk je kinderen de ene minuut spelen, de volgende minuten kunnen tranen vloeien, wordt er gescholden en ontstaan er zelfs ruzies. Als je meer dan één kind hebt, is het een zekerheid: rivaliteit tussen broers en zussen zal GEBEUREN. Maar hoewel ruzie tussen broers en zussen veel voorkomt in gezinnen, kan het als ouder moeilijk voor je zijn als je niet over de juiste hulpmiddelen beschikt om met de situatie te kunnen omgaan.
Er is niets meer de moeite waard dan te zien hoe je kinderen mooi samen spelen, en met de juiste tools kun je een einde maken aan die ruzies tussen broers en zussen. Immers, als de broers en zussen gelukkig zijn, is mama blij!
Waarom treedt rivaliteit tussen broers en zussen op? Probeer het te zien vanuit het perspectief van je kinderen ...je oudste kind was ooit de enige en kreeg alle aandacht van je. Zijn verzoeken werden met spoed beantwoord en hij hoefde zijn tijd of speelgoed met niemand te delen.
Toen werd zijn zus geboren - een vreemde voor hem - en nu is mama langzamer om hem eten te geven omdat ze de baby voedt, en moet hij wachten tot papa klaar is met het verschonen van de luier van de baby voordat ze samen met de Lego kunnen spelen.
Naarmate de kinderen ouder worden, strijden ze om hetzelfde speelgoed en naarmate de jongere zus onafhankelijker wordt, wordt ze het beu dat haar grotere broer steeds de baas over haar speelt.
Om het anders te zeggen: hoe zou jij je voelen als je echtgenoot iemand anders mee naar huis zou nemen en verwachtte dat je met elkaar zou opschieten? Juist ja, ik zie je al fronsen! Wel voor je kind is dat net hetzelfde gevoel bij de komst van een andere kind in het gezin. Omdat jonge kinderen deze frustraties niet verbaal kunnen uiten, doen ze dit door zich te "misdragen" - weigeren te delen, slaan, duwen, schreeuwen, enz.
Hoe kan ik voorkomen dat rivaliteit tussen broers en zussen plaatsvindt?
Hoewel je rivaliteit tussen broers en zussen niet helemaal kunt stoppen, kun je de frequentie ervan verminderen. Dit betekent minder schreeuwen vanuit de volgende kamer en meer rust in huis! Hier zijn 6 stappen die je vandaag kunt nemen om de concurrentie tussen je kinderen te verminderen, toekomstige rivaliteitsmomenten van broers en zussen te voorkomen en een einde te maken aan de vechtpartijen zodra ze beginnen:
TIP 1: WEG MET DE LABELS
We leven in een samenleving die gedijt op het categoriseren van mensen: we willen weten wie slim is, wie populair is, wie succesvol is, wie atletisch is, wie muzikaal is, wie getalenteerd is, enzovoort. Labels helpen ons dingen te categoriseren.
Maar als het op onze kinderen aankomt, vergroten labels (opzettelijk of onopzettelijk) de concurrentie tussen broers en zussen dramatisch. Denk er eens over na, als we het hebben over onze 'atletische', 'de goede eter', 'smartie' of zelfs ons 'wilde kind', trekken we onbedoeld vergelijkingen tussen onze kinderen. Als we het ene kind het 'atletische' noemen, denkt het andere kind automatisch: 'Ik ben niet het atletische' (dus waarom zelfs proberen) of als het ene kind een 'goede eter' is, gaat het andere ervan uit dat ze dat niet mag zijn. Als vader naar jou verwijst als de 'slimme', kan ik alleen maar aannemen dat ik (veel) 'minder dan slim' ben. Door onze kinderen te labelen, zetten we kinderen onbedoeld in de een of andere rol - of ze dat nu leuk vinden of niet - en maken we vergelijkingen tussen broers en zussen. Het goede nieuws is dat wanneer we deze labels weggooien, we ons 'niet-zo-atletische' kind een kans geven om te schitteren, zelfs als ze geen ster is. En we geven het 'wilde kind' de kans om het juiste te doen. De sleutel is om positieve eigenschappen aan te moedigen, zoals teamwork, doorzettingsvermogen en vriendelijkheid. Broers en zussen kunnen dan elkaar ondersteunen in plaats van te strijden om de goedkeuring van hun ouders.
TIP 2: ZORG VOOR AANDACHT
Een van de belangrijkste redenen waarom kinderen vechten, is om de aandacht van hun ouders te trekken - in hun ogen is zelfs negatieve aandacht beter dan niets.
Om aan de aandachtsvraag van je kinderen te voldoen, is het plan om elk kind elke dag minstens 10-15 minuten gerichte, opzettelijke aandacht te geven. Door je op het kind te richten, bedoel ik dat je kind de controle heeft over die 10 minuten die ze van jou krijgen- zij zijn de "baas".
Een theekransje?
Lego bouwen?
Krijttekening maken op het voetpad?
Luisteren naar de favoriete muziek van je tiener?